

.jpg)
حدود ۸۵ درصد از روزنامهنگاران زیر خط فقر زندگی میکنند. بیش از نیمی از آنها به ترک حرفه خود میاندیشند. مطالعات نشان میدهد دستمزد در رسانههای دولتی به طور متوسط از رسانههای خصوصی بیشتر است. ۵۶٫۱ درصد روزنامهنگاران از امنیت شغلی برخوردار نیستند.
به گزارش بازار تبریز آنلاین و به نقل ازتجارت نیوز، انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران گزارشی درباره وضعیت درآمد و شرایط کاری روزنامهنگاران در ایران منتشر کرده است. این گزارش بر اساس پیمایشی است که در نیمه دوم سال ۱۴۰۳ انجام شده و ۱۶۵ روزنامهنگار از ۲۹ رسانه مختلف کشور در آن شرکت کردند.
نتایج نشان میدهد که حدود ۴۳ درصد از روزنامهنگاران تنها نیمی از درآمد خود را از طریق فعالیت در رسانه بهدست میآورند. یعنی درآمد حاصل از روزنامهنگاری برای بیشتر آنها کافی نیست و مجبورند برای تأمین هزینههای زندگی، شغل یا کارهای دیگری هم انجام دهند.
از نظر درآمد، بیش از ۸۵ درصد از روزنامهنگاران ماهانه کمتر از ۲۰ میلیون تومان دریافت میکنند. همچنین ۶۵ درصد درآمدشان بین ۱۰ تا ۲۰ میلیون تومان است، حدود ۲۰ درصد کمتر از ۱۰ میلیون تومان حقوق میگیرند و تنها حدود ۱ درصد حقوقشان بیش از ۳۰ میلیون تومان است.
با توجه به اینکه خط فقر خانوار در تهران در سال ۱۴۰۳ حدود ۲۰ میلیون تومان بوده، مشخص است که بیشتر روزنامهنگاران زیر خط فقر زندگی میکنند.
همچنین تفاوت درآمد بین رسانههای دولتی و خصوصی دیده میشود. در رسانههای دولتی، حقوقها معمولاً بالاتر است و تعداد کسانی که بین ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومان میگیرند دو برابر رسانههای خصوصی است. اما در رسانههای خصوصی افراد بیشتری حقوق پایینتر از ۱۰ میلیون تومان دارند.
در مورد تحصیلات، ۹۷ درصد روزنامهنگاران شرکتکننده در این مطالعه مدرک دانشگاهی دارند و بیش از نیمی آنها کارشناسی ارشد یا دکتری هستند. میانگین سن روزنامهنگاران حدود ۳۸ سال و میانگین سابقه کاریشان ۱۴ سال است.
نارضایتی از حقوق یکی از مشکلات بزرگ این حرفه است؛ حدود ۷۴ درصد روزنامهنگاران از دستمزد خود راضی نیستند، اما بیشتر آنها از پرداخت به موقع حقوق رضایت دارند.
از نظر امنیت شغلی، وضعیت مناسبی وجود ندارد و بیش از نیمی از روزنامهنگاران احساس امنیت شغلی نمیکنند. همین باعث شده که حدود ۵۴ درصد به ترک این شغل فکر کنند.
در زمینه بیمه نیز مشکلاتی وجود دارد. حدود ۶ درصد روزنامهنگاران بیمه ندارند و ۲۲ درصد در حال حاضر تحت پوشش بیمه کاری نیستند، حتی برخی که به صورت تمام وقت کار میکنند. همچنین بیش از نصف آنها سابقه بیمه کمتری نسبت به سابقه کاریشان دارند که ناشی از جابجاییهای مکرر و مشکلات کارفرماها است.