قهرمانی فراتر از محدودیت‌ها؛ داستان حسین ممی‌پور و تنیس با ویلچر

بازار تبریز آنلاین - موسی‌ کاظم‌زاده:  حسین ممی‌پور، ستاره درخشان تنیس با ویلچر ایران، از سال ۱۳۷۶ پا به مسیر پارا تنیس گذاشت و با اراده‌ای استوار و پشتوانه خانواده، نام خود را در میان قهرمانان ملی و بین‌المللی ثبت کرد. حضور در پارالمپیک لندن ۲۰۱۲، کسب مدال‌های پاراآسیایی و بیش از ۲۰ عنوان قهرمانی بین‌المللی، تنها بخشی از دستاوردهای اوست. ممی‌پور ورزش را نه تنها راهی برای تقویت جسم و روح، بلکه پلی برای تغییر نگاه جامعه به توانایی‌های افراد دارای معلولیت می‌داند. با برنامه تمرینی منظم و عشق به رشته خود، او اکنون در دو رشته پاراتنیس و پارابدمینتون قهرمان ایران است و همزمان نسل جدید ورزشکاران جانباز را آموزش می‌دهد. این مصاحبه فرصتی است تا با انگیزه‌ها، چالش‌ها، دستاوردها و چشم‌اندازهای آینده این قهرمان آشنا شویم و از زاویه‌ای متفاوت، معنای عزم، اراده و امید را در ورزش توانیابان تجربه کنیم.

1. از چه زمانی به ورزش تنیس با ویلچر علاقه‌مند شدید و چطور وارد این رشته شدید؟

   من از سال 1376 فعالیت خود را در پارا تنیس خاکی آغاز کردم و جزو پیشگامان این رشته در ایران بودم. علاقه من به ورزش و نیاز به فعالیت بدنی پس از مواجهه با محدودیت‌های جسمی باعث شد مسیر حرفه‌ای تنیس با ویلچر را دنبال کنم. در آن زمان زیرساخت‌ها و امکانات محدود بود، اما با انگیزه و پشتکار توانستم به تمرین‌های مستمر ادامه دهم و در توسعه این ورزش در کشور نقش داشته باشم.

2. مهم‌ترین انگیزه شما برای ادامه مسیر قهرمانی چه بوده است؟

   مهم‌ترین انگیزه من حفظ سلامت روحی و جسمی، رسیدن به المپیک و کسب موفقیت‌های جهانی بوده است. ورزش به من قدرت و اعتماد به نفس داد تا محدودیت‌های جسمی را پشت سر بگذارم و نشان دهم که با تلاش و اراده، هیچ چیزی غیرممکن نیست. رسیدن به افتخارات بین‌المللی انگیزه‌ای مضاعف برای ادامه مسیر حرفه‌ای من بوده است.

3. چه کسانی بیشترین نقش را در حمایت و موفقیت‌های شما داشته‌اند؟

   پدر و مادرم، همسرم و خانواده‌ام همواره پشتیبان من بوده‌اند. حمایت معنوی، همراهی در تمرین‌ها و تشویق‌های آن‌ها بدون شک کلید موفقیت‌های من بوده است. وقتی خانواده پشت ورزشکار باشد، انگیزه و تمرکز برای ادامه مسیر چند برابر می‌شود.

4. مسیر رسیدن به قهرمانی در این رشته چه چالش‌هایی برای شما داشته است؟

   رسیدن به قهرمانی و ادامه مسیر حرفه‌ای ورزشی، در کنار اشتغال و سرپرستی خانواده، نیازمند عزم و اراده‌ای جدی است. مدیریت زمان، تمرین‌های سخت، سفرهای طولانی برای مسابقات بین‌المللی و مراقبت از سلامت جسمی، همه جزو چالش‌هایی بودند که باید با آن‌ها مقابله می‌کردم. بدون استعانت از خداوند و حمایت خانواده، عبور از این مسیر بسیار دشوار بود.

5. از نظر شما مهم‌ترین تفاوت‌های تنیس با ویلچر و تنیس معمولی چیست؟

   پارا تنیس هم مفرح و هم سخت‌ترین ورزش برای جانبازان و توان‌یابان است. زمین بازی آن ابعادی برابر با تنیس ایستاده دارد، اما استفاده از ویلچر و مهارت در حرکت و چرخش‌ها نیازمند تمرین‌های فنی و قدرت بالای عضلانی است. تنیس با ویلچر ترکیبی از استقامت، سرعت، تمرکز و تکنیک است و هر مسابقه، چالشی بزرگ برای ورزشکار محسوب می‌شود.

6. بزرگ‌ترین افتخار ورزشی‌تان تا امروز کدام بوده است؟

   حضور در پارالمپیک 2012 لندن، کسب مدال نقره پاراآسیایی مالزی، موفقیت‌های 2010 چین و 2014 کره و مقام سوم جام جهانی از افتخاراتم هستند. علاوه بر آن، بیش از 20 قهرمانی در مسابقات بین‌المللی کسب کرده‌ام. اخیراً در مسابقات جام جهانی 2025 سریلانکا مقام چهارم را به دست آوردیم و تیر ماه 1404 در مسابقات قهرمانی کشور مشهد، قهرمان شدم. هر یک از این موفقیت‌ها تجربه‌ای ارزشمند و انگیزه‌ای برای ادامه مسیر بوده است.

7. روزانه چه مقدار تمرین می‌کنید و برنامه تمرینی شما به چه شکل است؟

   هفته‌ای شش جلسه تمرین می‌کنم و هر جلسه حدود سه ساعت طول می‌کشد. برنامه تمرینی من شامل بخش‌های تکنیکی، قدرتی، تمرینات استقامتی و شبیه‌سازی مسابقات است تا آمادگی جسمی و ذهنی‌ام همزمان حفظ شود. برنامه‌ریزی دقیق و پیوسته باعث شده بتوانم در سطح ملی و بین‌المللی موفق باشم.

8. چه توصیه‌ای برای جوانان یا افرادی که تازه می‌خواهند وارد این رشته شوند دارید؟

   توصیه من این است که ورزش را از سنین جوانی و با هدف حفظ سلامت جسم و روح آغاز کنند. افرادی که با محدودیت جسمی مواجه هستند نیز نباید از تلاش و تمرین ناامید شوند، زیرا ورزش می‌تواند اعتماد به نفس، روحیه مبارزه‌جویی و استقامت را افزایش دهد و مسیر موفقیت را هموار کند.

9. به نظر شما توجه جامعه و رسانه‌ها به ورزش‌های جانبازان و معلولان در چه سطحی است؟

   بازتاب اخبار این حوزه هنوز راضی‌کننده نیست. ورزشکاران توان‌یاب نیازمند دیده شدن و معرفی موفقیت‌های خود هستند تا جامعه بیشتر با ظرفیت‌ها و توانایی‌های آن‌ها آشنا شود و انگیزه برای ورود جوانان به این رشته افزایش یابد.

10. چه انتظاری از مسئولان ورزشی برای حمایت بیشتر از ورزشکاران این حوزه دارید؟

    انتظار دارم مسئولان به ویژه در دانشگاه‌ها، امکانات و شرایط لازم برای بازی و تمرین تنیس را برای اساتید، کارکنان و دانشجویان فراهم کنند. سرمایه‌گذاری در ورزش جانبازان و معلولان، علاوه بر ایجاد انگیزه، موجب ارتقای سلامت عمومی و فرهنگ ورزش در جامعه خواهد شد.

11. فکر می‌کنید قهرمانی شما چه تأثیری بر نگاه مردم نسبت به توانایی‌های افراد دارای معلولیت داشته است؟

    قهرمانی من نشان می‌دهد که محدودیت جسمی مانع از موفقیت نمی‌شود و ورزش می‌تواند عاملی مؤثر در بهبود جسم و روح افراد باشد. این موفقیت، تجلی عزم و اراده توان‌یابان است و می‌تواند الگویی برای جامعه باشد تا افراد دارای معلولیت نیز به توانمندی‌های خود اعتماد کنند.

12. چه اهدافی برای آینده ورزشی خود در نظر دارید؟

    با لطف خدا، بیشتر اهداف قهرمانی‌ام را محقق کرده‌ام و اکنون در دو رشته پاراتنیس و پارابدمینتون قهرمان ایران هستم. هدف اصلی من ادامه مسیر برای ارتقای نام ایران اسلامی در عرصه جهانی، تربیت نسل جدید ورزشکاران توان‌یاب و گسترش این ورزش در کشور است.

13. آیا برنامه‌ای برای آموزش و پرورش نسل جدید در رشته تنیس با ویلچر دارید؟

    من دارای مدارج مربیگری پاراتنیس و تنیس هستم و در حال حاضر با افراد عادی، جانبازان و توان‌یابان کار آموزشی انجام می‌دهم. هدف من تربیت نسل جوانی است که با انگیزه و مهارت وارد این رشته شوند و سطح مسابقات ملی و بین‌المللی را ارتقا دهند.

14. اگر روزی قرار باشد مربی شوید، چه چیزی را بیشتر از همه به شاگردان خود یاد می‌دهید؟

    به شاگردان خود اخلاق، نظم و اهمیت ورزش را آموزش می‌دهم. من معتقدم که اخلاق ورزشی، نظم در تمرین و انگیزه بالا ستون اصلی موفقیت در هر رشته ورزشی است و بدون آن، هیچ مهارت فنی کافی نخواهد بود.